Wandelen naar het einde van de wereld

Vanmorgen mochten we uitslapen. Maar Kees en uitslapen is geen combi. Om 8 uur zaten we alweer in het hotel aan het ontbijt. Ze hadden gewoon brood een een pot koffie gezet. Een bijna Hollands ontbijt. Na het ontbijt gingen we het dorp in. We konden vandaag naar de overkant van de baai kijken en de zon begon te schijnen. Het beloofde een prachtige dag te worden. En daarom het eerste terrasje van de dag gepakt. Met een grote bak koffie, je weet wel, de XL-maat koffie van de Hema. We wilden vandaag lopend naar het 0-punt. Gister was het mistig en waren we nat. Ook stond ineens de auto die de fietsen op kwam halen voor de deur, dus was het was chaotisch. Daarom wilden we er nogmaals naar toe. Het was maar 3 km lopen. Ook had ik gister de schoen gemist die daar op een rots staat, richting zee. Toen we er aan kwamen was het druk. Je kon ook nog de allelaatste stempel krijgen. Ik had de stempelkaarten niet bij.me.  We zijn verder gelopen naar de rotsen en daar stond die schoen. Ook zaten er verschillende pelgrims op een rots stil voor zich uit te staren. Ik denk dat ze moesten verwerken dat het nu echt voorbij is. Wie weet hoeveel km ze hebben gelopen om hier te komen. Ik ging er ook even zitten en hoorde de mevrouw vlak naast me snikken. Ik bleef er een tijdje hangen want dit maak je maar 1 keer mee.  Kees hield het snel voor gezien en stond boven op de pier van het zonnetje te genieten. We zijn weer teruggelopen naar het dorp en hebben daar een broodje gezond gegeten. Daarna terug naar het hotel want Kees wilde siesta houden, want hij vind zo'n hangdag maar niets en wordt er alleen maar moe van. Ik zat mooi de internetten, wat moet je anders! Vanavond gaan we met Andre en Anne die in hetzelfde hotel zitten ergens wat eten en de Limburgers komen er ook misschien weer bij.  Morgenochtend gaan we met de bus terug naar Santiago.